Νέες κυκλοφορίες (part 8) από Park Jiha, Enemic Interior, Candeleros, Eight Bells, Nameless Mist

 36. Park Jiha - The Gleam (Glitterbeat)

H Park Jiha επιστρέφει στη Glitterbeat με τον τρίτο της δίσκο The Gleam. Όπως και το αριστουργηματικό Philos του 2019, πρόκειται για μια δουλειά που έχει ηχογραφηθεί εξολοκλήρου από την Νοτιοκορεάτισσα μουσικό και κινείται μεταξύ της avant garde, του ambient, της κινηματογραφικής μουσικής αλλά και της μουσικής παράδοσης της χώρας της. Το παραδοσιακό αυτό κομμάτι οφείλεται βασικά στη χρήση οργάνων όπως τα πνευστό piri και saenghwang (το οποίο απεικονίζεται και στο εξώφυλλο) καθώς και ένα είδος κρουστής άρπας που ονομάζεται yanggeum και σχεδόν καθόλου στο στυλ της μουσικής αυτής καθ αυτής μιας και ο τρόπος που η Park Jiha παίζει τα όργανα αυτά είναι εντελώς παράδοξος σε παραδοσιακά πλαίσια. Οι συνθέσεις του δίσκου κινούνται από πιο abstract soundscapes μέχρι soundtrack-ικά tracks για ταινίες που δεν ναι μεν δεν γυρίστηκαν ποτέ αλλά δημιουργούν ξεκάθαρες εικόνες και διαθέσεις (moods) στο μυαλό του ακροατή. Άλλος ένας θριάμβος λίτης, πειραματικής αλλά ταυτόχρονα πανέμορφης αρμονικά μουσικής.

37. Enemic Interior - Enemic Interior demo (Flexidiscos)

Οι Enemic Interior (= εσωτερικός εχθρός στα Καταλανικά) είναι μια τετραμελής μπάντα από τη Βαρκελώνη που μόλις κυκλοφόρησαν το πρώτο τους demo σε μορφή κασετούλας στη Flexidiscos. Αυτό που κατά τη γνώμη μου τους κάνει να ξεχωρίζουν από τα αμέτρητα punk συγκροτήματα που βρίσκονται εκεί έξω είναι η απίστευτη ισορροπία του ήχου τους μεταξύ του δυναμικού hardcore punk και του πιο μελωδικού post punk. Στα πέντε μικρά διαμαντάκια του demo θα ακούσετε από Wipers μέχρι Death Rock ακόμα και Οi! επιρροές όλα όμως αναμιγμένα τέλεια μεταξύ τους και παιγμένα με νεύρο, πάθος και ένταση όπως η καλύτερη punk μουσική.

38. Candeleros - Buku o Muerte (Raso.)

To πολυπολιτισμικό (μέλη από Ισπανία, Βενεζουέλα, Κολομβία) κουιντέτο από τη Μαδρίτη επιστρέφει 4 ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία του δουλειά με το ολοκαίνουριο (αλλά δυστυχώς digital-only release, δεν προβλέπεται να βγει σε physical format) Buku O Muerte. Θέλετε chicha? Έχει. Θέλετε cumbia. Εννοείται πως έχει. Θέλετε salsa? Έχει κι απ' αυτή. Μέχρι και afrobeat έχει (πχ στο El Caco) ή spacey kraut rock (πχ στο La Luisar)! Απίστευτη κυκλοφορία για όσ@ λατρεύουν την ευρύτερη λατινοαμερικάνικη μουσική στην πιο σύγχρονή της εκδοχή. Δε μας φτάνει το 5 track EP, θέλουμε σύντομα ολόκληρο δίσκο!

39. Eight Bells - Legacy of Ruin (Prophecy Productions)

H αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να βρω metal μουσική που να μου αρέσει. Οπότε, όταν κάποιος πόσταρε στο fb ένα κομμάτι από το Legacy of Ruin των Eight Bells παραλίγο να μην πατήσω καν στο σύνδεσμο και να μην το ακούσω. Χαίρομαι ιδιαίτερα που δεν συνέβη αυτό. Για μένα πρόκειται για έναν από τους κορυφαίους metal δίσκους των τελευταίων (πάρα πολλών!) χρόνων. Μου είναι εξαιρετικά  δύσκολο να περιγράψω τον ήχο του Legacy of Ruin. Έχει στοιχεία post-metal, post-rock, doom, sludge ακόμα και black metal όλα περασμένα μέσα από ένα σκοτεινό, ταξιδιάρικο, ψυχεδελικό πρίσμα. Σε σημεία αγγίζει μέχρι και το progressive (αλλά όχι αυτό που αποκαλώ εγώ wanker prog με τις απίστευτες υπερβολές και τα βαρετά "τεχνικά" μέρη, αλλά το prog το ουσιώδες, το "μετριόφρον"). Ψάχνοντας λίγο παραπάνω για τη μπάντα, ανακάλυψα ότι η κιθαρίστρια/τραγουδίστρια Μelynda Jackson ήταν και βασικό μέλος των SubArachnoid Space μιας παλιότερης Psychedelic Space Post Rock μπάντας που άκουγα στα early 00s από τους οποίους μπορώ άφοβα να σας προτείνω το live lp τους These Things Take Time. Ακούστε το Legacy of Ruin στο bandcamp.

40. Nameless Mist - Nameless Mist II (self released / Folkvangr Records)

Έγραψα ακριβώς από πάνω ότι δυσκολεύομαι πολύ να βρω metal μουσική που να μου αρέσει αλλά ίσως τελικά να φταίει το γεγονός ότι απλά δεν ψάχνω και τόσο πολύ. Για παράδειγμα αυτή η 2η κυκλοφορία του Nameless Mist που αυτοπροσδιορίζεται ως trans anarchist depressive suicidal black metal από το Raleigh της Βόρειας Καρολίνας είναι με διαφορά ο καλύτερος black metal δίσκος που έχω ακούσει δεκαετίες τώρα. Προσωπικά μου βγάζει feeling και vibes Transylvanian Hunger (και αυτό μπορεί να είναι μόνο καλό μιας και το αριστούργημα των Darkthrone είναι ο αγαπημένος μου metal δίσκος γενικά). Μη το χάσετε όσ@ έχετε έστω και το παραμικρό ενδιαφέρον για το είδος.
ΥΓ: ακόμα βαράω το κεφάλι μου που δεν παρήγγειλα την ultra limited κασέτα όταν ήταν ακόμα διαθέσιμη.